تب دلتنگي

سه شنبه گذشته براي اولين بار به مدت طولاني تنهات گذاشتم ،چون مامان نازي تو بيمارستان بستري بود و پاهاشو عمل كرد و بايد يه نفر پيشش مي موند چون نمي تونست خوب راه بره بايد از ماماني تشكر كنم چون اين مدت پيشش بوديو ازت مراقبت مي كرد ، خدا رو شكر با كمك خاله ونوسم و عمه زندايي شبنم ، تونستم بيشتر پيشت باشم چون جامونو عوض مي كرديم ،تازه فهميدم چقدر بهت وابسته شدم چون  نديدنت حتي براي چند ساعت خيلي برام سخته ، باور مي كني يا نه با اينكه مي دونستم جات خوبه و باباييم پيشته ،چند بار بغض گلومو فشار داد اما جلوي خودمو گرفتم ، چهارشنبه شب كه از بيمارستان اومدم خونه تنت كمي داغ بود و خيلي بي تابي ميكردي، خدا نكنه مريض بشي كه مامان طاقت نداره مريضيه دخترشو ببينه، قطره استامينوفن بهت دادم  تا تبت پايين بياد ، انگار زيادي تنها مونديو از دستم خيلي شاكي شدي ، خلاصه تا صبح چندين بار تو خواب بيدار شدي و گريه كردي ، اما يه چيز جالب هر بار دستتو تو دستم مي گرفتم آروم مي شدي ، تا صبح مثل اينكه مي ترسيدي از پيشت برم منو گرفته بودي .

و تب شما هم پايين اومد.
حالا ديگه دوتايي بايد بريم خونشون مواظب مامان نازي مهربون باشيم تا زودي خوب بشه.